Mijn naam is dus Daan van Hoof. Die naam heb ik gekregen van mijn vader en moeder, Harrie van Hoof en Rianne van Gestel – van Hoof.

Ik heb ook nog een oudere broer, Bas genaamd, hij woont sinds kort in Tilburg. Mijn ouders en ik wonen in Midddelbeers, een klein dorpje tussen Tilburg en Eindhoven in.

Je kent het wel: basisschool met twee vingers in de neus, daarna Havo aan het Heerbeeck College in Best ook met twee vingers in de neus, vervolgens vol goede moed en een tikkeltje verwend met deze prestaties naar het HBO. Dat klusje zou ik wel eens gaan klaren. Niets bleek minder waar. Eenmaal op de lerarenopleiding geschiedenis bleek toch dat ik werk moest gaan verzetten wilde ik het gaan halen, dan is een ‘het-komt-allemaal-wel-goed-mentaliteit’ niet het handigste om over te beschikken, het zal je dus ook niet verbazen dat ik faalde in het studeren aan een HBO. Ik had alle overtuiging dat het een tweede keer wel zou lukken, het was immers mijn droomstudie waar ik toch voor wilde gaan. Enfin, opnieuw begonnen met een goede start, zoals je weet: een goed begin is het halve werk. Wat bleek? Een goed begin is maar de helft, weer niet gelukt mede door laksheid en onvolwassenheid, het andere dingen belangrijker vinden dan studeren en toch nog steeds die mentaliteit van ‘het-komt-allemaal-wel-goed’.

Toen dus maar besloten in overleg met het thuisfront om een tussenjaar/gapyear te nemen. Werk vinden was prioriteit één want mijn ouders verboden het mij om thuis op mijn luie reet te gaan zitten. Zo rond die tijd kreeg ik het idee om vrijwilligerswerk te gaan doen in het buitenland.

Na werk gevonden te hebben kon het balletje dus ook gaan rollen van het vrijwilligerswerk, zonder geld valt er tenslotte niets te beginnen aangezien het redelijk wat centen kost. Het balletje rolde sneller en sneller. Zo kwam het dat ik 3 januari 2014 in een vliegtuig stapte richting Arusha, Tanzania. Daar zou ik les gaan geven op een schooltje voor minderbedeelde kinderen. De achtergrond van die kinderen was schrijnend, veel weeskinderen of kinderen met verslaafde ouders, enkelen van de leerlingen waren zelfs HIV/aids positief. De organisatie waar ik mee op reis was gaf me een goede ondersteuning in het opstarten van mijn bezigheden daar. Zo regelden zij mijn werkvergunning, gastgezin, vervoer van en naar het vliegveld en elke andere bezigheid die je maar kunt bedenken.

In het schooltje heb ik hoofdzakelijk Engels gegeven, daarnaast ook geschiedenis en tutorles. In Nederland had ik al geld ingezameld waarmee ik een nieuw boekenpakket heb gekocht voor de hoogste klas en ook een extra lokaal gecreëerd heb omdat de voorzieningen nauwelijks toereikend waren. Natuurlijk heb ik ook van het prachtige land genoten, zo ben ik op safari geweest en ook op Zanzibar, ik heb de Kilimanjaro gezien en ben ik in een écht authentiek Maasai-dorp geweest.

Nu ben ik dus al weer even terug in Nederland en ga ik met de volle 100% voor IEMES (International Event, Music & Entertainment Studies), de ‘het-komt-allemaal-wel-goed-mentaliteit’ heb ik achter me kunnen laten!

Maar nog steeds geldt voor mij dit Tanzaniaanse gezegde: Hakuna Matata, oftewel Heb geen Zorgen.

Curriculum Vitae

Hieronder een weergave van mijn CV, verder naar beneden vindt u het bestand om te downloaden.